Igłoterapia
Igłoterapia punktów spustowych (Dry Needling) – jest wynalazkiem medycyny zachodniej (nie mylić z akupunkturą pochodzącą z dalekiego wschodu). Jest ona oparta na badaniach naukowych i doświadczeniu klinicznym lekarzy i fizjoterapeutów. Jest to metoda znana od wielu lat m.in. w USA, Australii, Szwajcarii, Niemczech, Skandynawii. W Polsce znana jest dopiero od niedawna, stąd tak nieliczna grupa terapeutów zajmuje się leczeniem tą metodą.
Zabieg ten ma na celu neutralizowanie nadmiernej aktywności punktów spustowych (znajdujących się w więzadłach, mięśniach, torebkach stawowych). Terapeuta z wielką precyzją (co do milimetra) dokonuje delikatne wkłucia drażniąc struktury odpowiedzialne za proces chorobowy.
Wprowadzenie igły w odpowiednie miejsce pobudza łuk odruchowy. Ponieważ końcowym elementem łuku odruchowego jest mięsień, ulega on rozluźnieniu. Z tego powodu nożna stwierdzić, że rozluźnienie mięśnia nastąpiło poprzez stymulację rdzeniowego łuku odruchowego.
Nakłucie igłą, wywołując krótkotrwały ból, dany punkt niejako „rozładowuje", zmniejszając lub usuwając jego aktywność, a chorą tkankę zmusza do autoregeneracji.
Dr Jerzy Stodolny, były prezes Polskiego Towarzystwa Lekarskiego Medycyny Manualnej w swojej książce „Choroba przeciążeniowa kręgosłupa” pisze o niej następująco: „Igłoterapia jest to specyficzna technika lecznicza ukierunkowana na usuwanie dolegliwości bólowych w narządzie ruchu prowokowanych przez aktywne tkankowe punkty spustowe i punkty maksymalnej bolesności. Nazwa metody wywodzi się z faktu posługiwania się igłą iniekcyjną dla lokalizacji i drażnienia wspomnianych punktów celem zmniejszenia ich aktywności bólowej. Zaliczenie igłoterapii do działu metod leczniczych w zespołach bólowych narządu ruchu zawdzięczamy pracom między innym Maigne'a, Lewita, Sella i innych.
Pomimo pozornego podobieństwa, należy ją zdecydowanie odróżni od innych metod leczniczych, w których posługujemy się igłą: akupunktury, mezoterapii, blokad czy ostrzykiwania środkami farmakologicznymi. W przeciwieństwie do akupunktury, w której wkłucie igieł ma miejsce w tradycyjnie ustalone punkty skórne, mezoterapii gdzie ostrzykuje się środkiem farmakologicznym całe pola skórne nad miejscem odczuwania bólu, blokad a także wstrzykiwania farmakologicznych środków znieczulających do tkanek objętych procesem chorobowym, w igłoterapii istotą działania jest mechaniczne podrażnienie, wyszukanego uprzednio, aktywnego bólowo punktu tkankowego.
Występują one w tkance mięśniowej, podskórnej, jak i w strukturach łącznotkankowych: ścięgnach, powięziach, więzadłach i okostnej. Precyzyjne nakłucie powyższych punktów wywołuje reakcję tkankową i bodziec bólowy niewspółmiernie intensywniejszy w stosunku do nakłuwanych tkanek okolicznych. Bodziec bólowy jest przy tym bardzo charakterystyczny silny, krótkotrwały i w zasadzie, w tym samym punkcie bólowym jednorazowy (niemożliwy do powtórzenia). Nakłucie igłą, wywołując krótkotrwały ból, dany punkt niejako „rozładowuje", zmniejszając lub usuwając jego aktywność. Ponieważ celem terapeutycznym decydującym o skuteczności zabiegu jest właśnie podrażnienie punktu a nie jego znieczulenie, uważa się za niewskazane stosowanie w igłoterapii środków znieczulających. Efekt analgetyczny jest często natychmiastowy lub zauważalny już po kilku godzinach.
Nie są aktualnie znane mechanizmy zarówno powodujące powstawanie aktywnych punktów bólowych, jak i wyjaśniające fenomen ich dezaktywacji poprzez nakłucie igłą. Zjawiska te próbuje się wyjaśnić gromadzeniem substancji alogennych, miejscowymi zaburzeniami wymiany płynów tkankowych czy zaburzeniami bioelektrycznymi, które po nakłuciu ulegają normalizacji. Niewątpliwe są jednak praktycznie stwierdzalne kliniczne efekty przeciwbólowe i one obligują do stosowania igłoterapii wszędzie tam, gdzie istnieją do niej wskazania. Stosowanie igłoterapii przynosi efekty przeciwbólowe zarówno miejscowe, jak i odnoszące się do tkanek i obszarów odległych od miejsca nakłucia (ból przeniesiony).”
Z kolei panowie Kostopoulos i Rizopoulos w książce „Punkty spustowe i terapia mięśniowo-powięziowa” stwierdzają: „W roku 1979 Lewit w swych badaniach opublikowanych w „Pain” jako pierwszy, wykazał skuteczność igłoterapii. Frost i współpracownicy udowodnili, że iniekcje roztworu soli fizjologicznej wykonywane w obszar punktu spustowego są bardziej skuteczne niż podawanie miejscowych środków znieczulających. Zasugerowali też, że osiągnięte wyniki związane były nie z podawanym lekiem, ale z samym mechanizmem nakłucia.
Według Fischera mechanizm powodujący rozluźnienie mięśnia i zmniejszenie objawów bólowych w czasie nakłuć powoduje zlikwidowanie guzków w rejonie tkanek. Gunn potwierdza, że dochodzi wówczas do uwolnienia histaminy. Powoduje to miejscowe podrażnienie i rozluźnienie mięśnia. Zdaniem Ingbera działający mechanizm powoduje zmniejszenie sztywności leczonego mięśnia poprzez działanie elektryczne. Zmniejszenie sztywności zwiększa elastyczność mięśni”. Z kolei Shah stwierdza, że lokalny skurcz mięśniowy powstający po nakłuciu igłą, poprawia metabolizm tkankowy przez co stymuluje proces gojenia chorej tkanki, oraz zmniejsza stężenie substancji drażniących (CGRP, bradykinina, interleukiny, prostaglandyny, substancja P).
Natomiast Cagnie wskazuje na to, że efektywność igłoterapii polega na fizycznej destrukcji dysfunkcyjnych płytek mięśniowo-powięziowych. Eliminując ten konflikt energetyczny, uzyskujemy napływ krwi do ischemicznego (niedokrwiennego) obszaru przywracając normalny metabolizm w uszkodzonej tkance. Mechaniczna stymulacja igłą uruchamia również mechanizmy kontrolujące ból opisane przez Melzack’a i Wall’a w “Teorii Bramki Kontrolnej”
Piśmiennictwo:
„Choroba przeciążeniowa kręgosłupa”- Jerzy Stodolny
„Punkty spustowe i terapia mięśniowo-powięziowa” - Dimitrios Kostopoulos i Konstantine Rizopoulos
„The needle effect in the relief of myofascial pain”- Karel Lewit
“A controlled double-blind comparision of mepivacaine injection versus saline injection for myofascial pai” - Frost FA., Jessen B., Siggaard-Andersen J.,
“Myofascial pain treated with injections. A controlled double-blind trial” - Frost FA., Jessen B., Siggaard-Andersen J.
“Diagnosis and treatment of myofascial pain” - Fisher AA., Kraus H.
“The Gunn Approach to the Treatment of Chronic Pain – Intramuscular Stimulation for Myofascial Pain of Radiculopathic Origin” – Gunn C.,
“Myofascial Pain in Lumbar Dysfunction” – Ingberg R.
“Biochemicals Associated With Pain and Inflammation are Elevated in Sites Near to and Remote From Active Myofascial Trigger Points” Jay P. Shah, Jerome V. Danoff, Mehul J. Desai, Sagar Parikh, Lynn Y. Nakamura, Terry M. Phillips, Lynn H. Gerber
“Effect od ischemic compression on trigger points in the neck and shoulder in officeworkers: a cohort study” – Cagnie B.
Bramkowa teoria bólu według wikipedii – „teoria według której każdy impuls nerwowy informujący o bólu musi najpierw przejść przez pewien punkt w rdzeniu kręgowym (róg tylny rdzenia - łac. cornu posterius), który decyduje czy impuls ma zostać przesłany dalej, czy nie. Jeżeli na drodze impulsu bólowego znajduje się inny silniejszy, ten pierwszy może nie dotrzeć do mózgu i zostać nieodczuty. Teorią tą można wyjaśnić zmniejszenie się bólu podczas masowania jednego miejsca na ciele i ustępowaniu jego w drugim miejscu. Teoria ta przyczyniła się do późniejszego odkrycia endorfin - naturalnych opioidów występujących w ludzkim ciele. Teorię tą przedstawił ją Ronald Melzack w 1965 rok
